او از همان ابتدا با خنده های معصومانه اش نقش پسر خوب سینما را از آن خود کرد. همین خنده ها در فیلم” سام و نرگس “ باعث شد کارگردانان پیشنهادهای پسر معصوم فیلم هایشان را به او بدهند و این خنده ها طی زمان، رنگی خاص گرفت. در فیلم “ بوتیک “ شاهد خنده هایی از این بازیگر هستیم که خیلی راحت، بی شیله و پیله بودن شخصیت را به تصویر می کشید.

پس از سالها بازی مقابل دوربین ۳۵ خنده های او هنوز تغییر نکرده است بلکه فقط پخته تر شده است. در فیلم هایی چون “ آتش بس ”، ” کلاغ پر” و “ توفیق اجباری ” می توان بیننده همین خنده ها بود. گلزار حتی در فیلم ” دو خواهر“ هم نتوانست به خنده های خود رنگ بدجنسی بدهد.  بلکه فقط خنده هایش تا مرزی پیش رفت که  بیننده را یاد بچه هایی می اندازد که با دلبری از والدین خود چیزی طلب می کنند. 

منبع سیمرغ

مرسی از سپیده عزیز که اطلاع داد.